Samantha in sloot tijdens wielertraining op 22 juni 2012

Vrijdagavond is het helemaal misgegaan met Samantha. Tijdens de fietstraining op de wielerbaan van Trias is Samantha van de baan geraakt en in een naastgelegen slootje terrecht gekomen. Omdat Samantha op dat moment alleen fietste heeft niemand het zien gebeuren. Toen de trainer met zijn pupillen weer langs dit punt reden zag hij daar een van leden in het water liggen. Dit bleek Samantha te zijn. Hij is direct in het water gesprongen en heeft Samantha uit het vuile water gehaald. Samantha bleek al buiten bewustzijn te zijn. Een ronde ervoor reed Samantha nog achter het groepje. We denken dan ook dat zij maximaal 2 minuten in het water heeft gelegen. Eenmaal uit het water bleek zij geeft hartslag meer te hebben. Waarop men direct begon met reanimeren. Ikzelf (Silvio) zat in mijn auto op het parkeerterrein bij de trams wat administratie te doen terwijl Samantha lekker aan het traingen was. Er komt een politiewagen met sirene aan en rijd voor mij langs. Daar zie ik een van de ouders staan om de politie zo snel mogelijk naar de juiste bestemming te sturen. Shit.... Er is ietsnop de wielerbaan gebeurt waar mijn dochter aan het traingen is met haar clubgenoten. Ik voel me direct betrokken en wil kijken of ik op een of andere manier kan helpen. Ik gooi mijn papier opzij en ren naar de betreffende vader toe. Wat is er gebeurt vraag ik al rennent. Er is iemand in het water terrecht gekomen maar we weten nog niet wie het is. Ik ren door en kom langs de plek aan de andere kant van de sloot. De politie en een broeder op de motor zijn bezig met die persoon en ik zie daar een witte racefiets liggen. Oh god, het zal toch niet mijn dochter zijn. Ik ren door het hek en VERDOMME het Samantha. Ze hebben haar pak open geknipt. Haar hele lichaam is lijk wit. Ook haar benen zijn lijk wit. Ik ga snel naast haar op mijn knieën zitten en roep haar naam. Haar ogen staan open en er geen enkele reactie. Ik moet gelijk al afstand nemen omdat men een elektrische schok gaan geven. Helaas geen resultaat. Ik word opgevangen door een agente. Ik besluit op enige afstand te blijven zodat ik de hulpverlenende niet in de weg sta. Maar dat ik haar wel in het oog kan houden. Alle betrokkenen geven 100% om haar hart weer opgang te krijgen. Maar dat gebeurt maar niet. Ik denk en zeg tegen de agente; dit duurt te lang, dit gaat niet goed. Inmiddels is er heel wat politie in wagens en motoren gearriveerd. Ook een traumahelicopter is onderweg. Er zijn inmiddels wel 6 of 7 mensen met Samantha bezig. We hebben een ritme hoor ik een van de broeders roepen. We hebben weer een hartslag.. Pffff daar zat ik op te wachten. Maar heeft het niet te lang geduurd? De trauma heli land op het rechtestuk van de wielerbaan en de 2 doktoren gaan direct naar Samantha toe. Ook Manuela komt ter plaatse. Zij was met een vriendin uiteten. Kristel heeft haar opgehaald en naar de baan gebracht. Ze was precies optijd. Een van de doktoren van de trauma heli komt naar ons toe en legt ons uit hoe erstig de situatie is. Er word besloten Samantha toch per ambulance naar het Sophia kinderziekenhuisnte brengen. Dit zou sneller zijn dan met de heli.
Manula gaat met de ambulance mee en ik stap in bij de agente die zich over mij ontvermde en haar collega. Drie motoragente zorgde ervoor dat de ambulance vrijbaan had en de politieauto waar ik in zat zorgde ervoor dat er niemand achter de ambulance aan kon sluiten. Bij het ziekenhuis aangekomen mochten we niet achter de ambulance aanrijden maar moesten we door de hoofdingang. Het was even zoeken voor we bij Samantha en Manuela aankwamen. Alle artsen waren ijverig met Samantha bezig. Men maakte zich ernstig zorgen over de longen van Samantha. Daar zat wel heel erg veel slootwater,  braaksel en bagger in. Dit is een groot probleem zegt de arts. We kunnen haar hierdoor niet op een normale manier beademen. En wat erin zit moet eruit maar dat kan niet zomaar. We kunnen er iets uithalen maar de rest zal zij zelf moeten doen. Maar zolang het erin zit is er ook kans op infecties e,d, Er word besloten haar op een andere manier te beademen zodat de longen ontzien worden. Manuela en ik zien de artsen diverse keren moeilijk kijken en nadenken ivm de longen. Hier raak ik steeds door van slag omdat ik denk dat er geen oplossing is voor de longen op dat moment. Wij zijn toen weggegaan bij Samantha en een rustig kamertje gezocht om tot rust te komen. Af en toe lopen we over de gang. Gaan om bij ons meisie te kijken. Dana staat het hele kamertje vol met artsen met kapjes voor hun gezicht. Er zijn wel 10 man bezig. Ze brengen een slang aan in de nek van Samantha. Hierdoor loopt haar bloed naar een kastje die het bloed schoonmaakt en voorziet van zuurstof voordat het weer haar lichaam in gaat. Dit is voor dit moment de oplossing.
Als dat allemaal klaar is en ze stabiel kan ze intern overgebracht worden van het Erasmus naar het Sophia kinderziekenhuis. Eenmaal daar aangekomen ( +/- 2:00 uur) gaan ze Samantha installeren.
Tegen 3:00 uur mogen we weer bij haar. We worden netjes opgevangen. Daar ligt ons meissie met allemaal slangen, apparaten, monitors en allerlei piepjes. Ze is stabiel en word in slaap gehouden. Wij krijgen een kamertje vlak bij haar op de gang. Het geeft een heel goed gevoel dicht bij haar te zijn.
Om 3:30 uur besluiten we naar bed te gaan. We hadden allebei enorme hoofdpijn.

We zien wel of we kunnen slapen.