We zijn eigenlijk nog wel opgewekt omdat we met een goed gevoel in een rustige, stabiel situatie naar bed gingen. Samantha had gisteren goed gereageerd op de pijnprikkels en haar pupillen reageerde goed en snel.
Met Samantha lijkt het goed te gaan. Men kan haar steeds iets minder zuurstof geven. Dit betekend dat de longen meer zelf aan kunnen wat inhoud dat de longen steeds een beetjes schoner worden. Dat is heel goed nieuws. Er is vanmiddag een bijeenkomst bij de Uithof voor alle leden van de schaatsvereniging die bij het ongeval aanwezig waren. Manuela en ik wilde hier ook heel graag bij aanwezig zijn. Maar we wilde wel eerst met de artsen gesproken hebben. Voor onszelf en om de anderen goed te kunnen informeren. We kregen niet zulk goed nieuws Samantha reageerd nauwlijks op de pijnprikkels, haar pupillen reageren traag, ze trekt met haar linkerbeen. Een soort stuipen. Dat kan betekenen dat ze last heeft van epilesie op dat momentt maar de arts benadrukte ons ook dat door schade aan de hersenen kan komen. We moeten er heel sterk rekening mee houden dat er serieus schade in haar hersenen is ontstaan. Opdat moment voel je al je goedezin in een keer weer uit je lichaam lopen en merk je dat je nog heel kwetsbaar bent. Maar het is zoals het is en vanaf daar moeten we weer verder.
Eenmaal bij de Uithof aangekomen waren er +/- 20 leden,trainers en ouders.
Iedereen die dat wilde heeft zijn verhaal gedaan en er werd heel goed naar elkaar geluisterd. We hebben gezamelijk nog nagedacht over "het gat"
Het gat is de tijd dat Samantha voor het laatst gezien is en dat ze in het water gevonden werd.
Het gat zou 2 minuten moeten zijn. De training verliep goed voor Samantha. Ze reed met sprinten zelfs een paar keer op kop. Maar ze was ook een paar keer afwezig. Soms reageerde ze niet allert als ze moesten overschakelen en bleek ze traag te reageren op haar vriendinen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten