Dag 4 (25 juni 2012)

6:45 uur gaat de wekker. We hebben goed geslapen. Snel even douchen en naar Samantha. Zij ligt er nog steeds hetzelfde bij. Rustig en kalm. We zeggen haar goedemorgen en praten wat tegen haar zoals we altijd 's ochtends doen. De arts geeft aan dat Samantha een heel stabiele nacht heeft had. Maar tegelijkertijd kijkt ze bezorgt en geeft aan dat Samantha heel slecht op de pijnprikkels reageert. Eigenlijk helemaal niet. Alleen als ze heel gemeen doen reageert ze. Ook hadden ze gehoopt dat ze al iets wakkerde zou zijn. Men heeft de slaapmiddelen verlaagd. Er is ook een heel positief punt. Samantha mag definitief van de hart/longmachine af. Dit betekent dat men haar nu met een normale beademingsmachine kunnen beademen wat inhoud dat haar longen steeds meer aan kunnen. Ook mag die slang dan uit haar nek. Dit gaan ze in de loop van de ochtend doen.
In overleg met de artsen hebben we besloten dat er vandaag in ieder geval  een van de ouders bij haar blijft voor als zij toch wakker mocht worden. Dat is immers het doel van vandaag. Laten we het hopen.
We zouden naar de school van Samantha gaan om de kinderen te informeren. Dit heb ik nu alleen gedaan zodat Manuela bij d'r meisie kan blijven. Ik was wat gespannen door de berichten die ik vanmorgen te horen gekregen had maar het ging wel. Eenmaal in de gymzaal waar de klas van Samantha aanwezig was leidde haar meester het verhaal in. Toen ik aan het word kwam namen de emoties weer de overhand. Uiteindelijk is het toch gelukt. En ik ben blij dat ik het gedaan hebt. Ik ben ervan overtuigd dat dit ook goed is geweest voor haar klasgenoten.
Daarna snel naar huis om dit stukje te schrijven en als een speer weer naar mijn meiden toe in het ziekenhuis.
Giovanni is nog een nachtje bij Ron en Annemiek blijven slapen. Hij gaat woensdag weer naar school. 14:00 uur de artsen komen vertellen dat zij de hart/longmachine gaan verwijderen bij Samantha. Dit houd in dat zij de slang uit haar halsslagader gaan verwijderen. Daarna zal ze beademd worden via haar longen. Om 16:30 uur gaan we weer bij haar kijken, dan moet men hiermee klaar zijn. In de tussentijd gaan wij naar het Ronald McDonoldhuis om te informeren of wij daar een kamer kunnen krijgen. Een mevrouw neemt onze gegevens op en geeft aan dat ze later terugbelt of wij een kamer kunnen krijgen. Wel geeft ze ons gelijk een rondleiding. Het ziet er allemaal keurig en nieuw uit. Nou daar kunnen wij best mee leven. Eenmaalmterug in het ziekenhuis worden we al gebeld. We hebben een kamer. Snel gaan we naar ons meiske toe. HET IS GELUKT!!! de slang is verwijderd en de wond zit dicht. Ze hebben ook een slang uit haar mond verwijderd. Het bandje en verband is van haar hoofd. Dit is fijn. Ze lijkt gelijk weer meer op haar zelf. HAar hele gezicht is wat opgezwollen door vocht. Met een enigzins gerust hart gaan we wat eten in het restaurant. Na het eten pakken we onze spullen uit het kamertje in het ziekenhuis om te verhuizen naar het Ronald McDonaldhuis. Dit huis zit om de hoek aan het ziekenhuis vast. Het ziet er allemaal keurig uit.  Eenmaal weer in het ziekenhuis bel ik even naar Giovanni. We praten wat over Samantha zodat hij op de hoogte is. Hij stelt mij een paar gerichte vragen en omschrijft hoe zij er nu uit ziet zonder die slangen. Nou daar heeft hij een heel goed beeld van. Na wat gepraat en wat grapjes hangen we op en gaan we naar ons meisie toe. Eenmaalmbij Samantha blijkt het wat minder met haar te gaan. Ze heeft 39 graden koorts en haar ademhaling gaat alle kanten op. Heel snel en onregelmatig. Als je dit op de monitor volgt is geen ene teug hetzelfde. Die lijnen gaan ook alle kanten. De artsen zijn onderweg. Manuela en ik proberen haar rustig te krijgen door tegen haar te praten dat ze moet proberen rustig te blijven en te ontspannen. Je zag dat dit ademhalen haar erg veel energie koste. Ik werd hier behoorlijk door geraakt en ging even met tranen in een hoekje zitten. Manuela kwam mij even troosten. Op dat moment komen 3 artsen binnen en gaan direct aan de slag. Na wat discusie en overleg veranderen ze een aantal instellingen, kijken het even aan, stellen weer wat af. Samantha word rustig en de ademhalen gaat weer in een rustig ritme. Het zuurstofgehalte bleek te laag waarop Samantha zelf (Positief) probeerde te ademen en daardoor begon te hyperventileren. Dit nam bij ons weer een zorg weg en we waren bij dat ze zelf begon te corrigeren. Manuela heeft de kaarten Samantha heeft gekregen opgehangen in de ruimte waar ons meisie ligt. Een beetje opvrolijke kan geen kwaad. Van de schaatsvereniging hebben we opstel gekregen wat er die bewuste avond per minuut is gebeurt incl satelitefoto's om de artsen een zogoed mogelijk beeld gegeven wat er daadwerkelijk met Samantha is gebeurt. Wij zijn hen hier heel dankbaar voor. Ik heb nog geen reactie van de arts ontvangen maar dat zeker morgen komen als we bij elkaar komen. Men is ook GESTOPT met het geven van een slaapmiddel en pijnstillers. Men hoopt dat ze hierdoor wakker zal worden of zal reageren op die pijnprikkels. Als dit zo is geven ze haar gelijk weer iets tegen de pijn maar men probeert het wel te stimuleren. Het is nu 21:30 uur en ga weer bij haar kijken.  Haar lichaamstemperatuur loopt op tot 39,1 graden. Dit is niet de bedoeling.  Een zetpil en later parasetamol helpen niet. Gelukkig loopt het niet nog verder op. Voor de rest gaat alles rustig en constant. We merken dat wij ons ook rustiger voelen. Omstebeurt zitten we aan het bed van Samantha. Ja eindelijk zitten. Omdat die slang met machine verwijderd is kan en het bed laten zakken. Ipv dat we op een opstap stonden kunnen we nu lekker zitten bij ons meisie. Ook is er nu niet constant iemand bij Samantha. Die is dus heel positief. 23:30 uur Het is rustig op haar kamer. De vermoeidheid slaat nu toch wel toe.  We besluiten naar bed te gaan want mogelijk gaat er morgen iets spannends gebeuren omdat zij geen slaapmiddel en pijnstillers meer krijgt.  Laten we het hopen.